Κυριακή απόγευμα 1987, ζεστή μέρα και εμείς  έχουμε πάρει θέση, με τον ήλιο ψηλά ακόμα, να δούμε τον μεγάλο τελικό Ελλάδα - Σοβιετική Ένωση. 

Η τηλεόραση παίζει "χιόνια" και αρχίζει το "στρίψε λίγο την κεραία". 

Απο το πολύ στρίψιμο η ταράτσα μπορεί και να ...τρύπησε. Τίποτα όμως δεν έλεγε να σταματήσει τον "χιονιά" απο την οθόνη.

Όσες σφαλιάρες και να έφαγε η τηλεόραση (σ.σ. είναι γνωστό ότι παλιά οι τηλεοράσεις είχαν πρόβλημα συμπεριφοράς και τα πάντα έφτιαχναν με την γνωστή ..."παιδαγωγική μέθοδο") δεν έφτιαχνε. 

Λογικά το τηλεφωνικό κέντρο της ΕΡΤ πήρε "φωτιά" και μάθαμε από την ΕΡΑ ότι το παιχνίδι θα το δείξει η ΕΡΤ2. Η καρδιά πήγε στη θέση της και εμείς στην δική μας.

Κάθομαι στην καρέκλα, αγκαλιάζοντας μια μπάλα του μπάσκετ και περιμένοντας ανυπόμονα την έναρξη του αγώνα.

Οι παίκτες της Ελλάδας βγαίνουν στο παρκέ, φορώντας τις λευκές εμφανίσεις τους, ενώ η κερκίδα ρίχνει θερμά χειροκροτήματα, ο Φίλιππος Συρίγος κάτι λέει αλλά θέλω να το κλείσει για λίγο για να πορωθώ με το The Final Countdown των Europe. 

Η ατμόσφαιρα στο γήπεδο και γύρω μου είναι φορτισμένη με ανυπομονησία και πίστη.

Ο αγώνας ξεκινά, ο χρόνος σταματάει για μένα. Παρακολουθώντας κάθε κίνηση, κάθε πάσα και κάθε σουτ, κάθε ηρωϊκή προσπάθεια.

Αν δεν υπήρχε βίντεο θα έπαιρνα όρκο στα παιδιά μου σήμερα ότι η ομάδα μας έπαιζε με φουστανέλες.

Οι εντάσεις ανεβαίνουν και η καρδιά μου χτυπάει πιο γρήγορα.

Κάθε πόντος που πετυχαίνουμε είναι μια έκρηξη χαράς.

Κάθε στιγμή που η μπάλα μπαίνει στο καλάθι του αντιπάλου, το γήπεδο ανατινάζεται από τον ενθουσιασμό των οπαδών. 

«Αυτά δεν συμβαίνουν ούτε στη Μαυριτανία» έλεγε αργότερα ο προπονητής των Σοβιετικών Γκομέλσκι. "Εκκλησία" θα το λέγαμε σήμερα, μόνο που ..."έψελναν" πολλοί.

"Όχι τρίποντο, δεν μαρκάρουν εκεί...101-101 36 δευτερόλεπτα ακόμα"

Οι καρδιές μας παγώνουν, κρατάμε την ανάσα μας. "Ριμπάουντ ο Καμπόύρης και φάουλ ο Γκομπόροφ"

Ακόμα 4 δευτερόλεπτα ...

Ο Αργύρης  Καμπούρης, αυτός ο τίμιος γίγαντας, φυσάει τα δάχτυλα του και παίρνει την μπάλα. Ρίχνει ένα τελευταίο βλέμμα στο καλάθι και "πυροβολεί".

Η μπάλα πέφτει μέσα στο καλάθι, η Ελλάδα ανεβαίνει στον Όλυμπο. Ξεσπάμε σε κραυγές χαράς απο τον Βορά ώς τον νότο απο την Ανατολή ως την δύση.

"Προσοχή μόνο μην επωφεληθούν οι Σοβιετικοί απο αυτά τα 4 δευτερόλεπτα"

Ο χρόνος σταματάει για ένα αιώνα. 

"Ο Βάλτερς για τον Γιοβάϊσα σε σουτ τριών πόντων και η μπάλα έξω "

Οι αγκαλιές γίνονται αμέτρητες, τα δάκρυα χαράς κυλούν στα μάγουλά μας. Η χαρά της νίκης γεμίζει τις καρδιές μας και μας κάνει να αισθανόμαστε ατελείωτα περήφανοι για την ομάδα μας.

Είναι μια στιγμή που θα μείνει χαραγμένη στη μνήμη μου για πάντα. Η νίκη αυτή ανήκει σε όλη τη χώρα.

Όλη η μπασκετική Ευρώπη παραμιλάει για αυτούς τους απίθανους Έλληνες που μέσα σε 12 μέρες κέρδισαν 2 φορές τους Γιουγκοσλάβους του Πέτροβιτς και την Σοβιετική αρκούδα στον τελικό.

Ο Γκάλης θα βαπτίσει την Εθνική ομάδα μπάσκετ σε "Επίσημη αγαπημένη όλων των Ελλήνων".

Στον τελικό συμμετείχαν οι:

ΕΛΛΑΔΑ: Γκάλης 40 (1), Γιαννάκης 10 (2), Καμπούρης 10, Χριστοδούλου 10 (2), Φασούλας 12, Ανδρίτσος 10, Ιωάννου 8 (1), Ρωμανίδης 3, Φιλίππου.

ΕΣΣΔ: Βάλτερς 23 (4), Μαρτσουλιόνις 16, Χομίτσιους 10, Τκατσένκο 14, Γιοβάισα 17 (4), Βολκόφ 4, Ταρακάνοφ 5, Γκομπόροφ 4, Πανκράσκιν 8."

Κείμενο: Μιχάλης Σβαρνιάς