(γράφει η δημοσιογράφος Μαργαρίτα Ικαρίου)

Μάχσα Αμινί. Ιράν. Τη σκότωσαν. Φορούσε λάθος το μαντήλι χιντζάμπ.

Σουλέ Τσετ. Τουρκία. Βιάστηκε από τους προισταμένους της και εκπαραθυρώθηκε. Ήταν εργαζόμενη.

Γιεσένια Μολινέδο. Μεξικό. Δολοφονήθηκε γιατί ήταν διευθύντρια του ειδησεογραφικού EL VERAZ.

Μίνα Μαγκάλ. Αφγανιστάν. Την πυροβόλησαν "άγνωστοι". Ήταν σύμβουλος του Αφγανικού Κοινοβουλίου.

Αλεξία Νταβάλ. Γαλλία. Τη σκότωσε ο άντρας της, έκαψε το πτώμα της και τη δήλωσε στην αστυνομία ως "εξαφανισμένη". Ήταν σύζυγος.

Σάναν Γουάτς. Αμερική. Τη σκότωσε ο σύζυγος, Ήταν "γκρινιάρα" και τσακώνονταν.

Καρολάιν Κράουτς. Γλυκά Νερά, Ελλάδα. Ο Μπάμπης, ο φονιάς, υποκρινόταν τον συντετριμένο. Ήθελε να τον εγκαταλείψει.

Γαρυφαλλιά. Φολέγανδρος. Σε διακοπές με τον σύντροφο. Τη σκότωσε γιατί "αντιμιλούσε".

Ελένη Τοπαλούδη. Ρόδος. Οι βιαστές της την πέταξαν στη θάλασσα γιατί είπε "όχι".

Ηelin Βölek. Τουρκία. Πέθανε μετά από 28 ημέρες απεργίας πείνας, κατά της δίωξης των καλλιτεχνών από την τουρκική κυβέρνηση.

Υvonne Mac Cann. Aγγλία. Τη σκότωσε ο άντρας της, την τεμάχισε και την πέταξε. Είχε ξεχάσει να βάλει στο ψυγείο μια σακκούλα προψυγμένες πατάτες, αξίας 3 λιρών.

Αγγελική Πέτρου. Κέρκυρα. Δολοφονήθηκε από τον πατέρα της, ο οποίος δεν ενέκρινε τη σχέση που είχε με άνδρα από το Αφγανιστάν.

60 χρονη γυναίκα, οπαδός κεντρώου κόμματος. Στοκχόλμη. Τη δολοφόνησε εν ψυχρώ 30 χρονος νεοναζιστής κατά τη διάρκεια πολιτικής εκδήλωσης. Ούτε το όνομά της δεν έγραψαν τα διεθνή ΜΜΕ.

Γυναικοκτονίες.

«Δεν κάνεις αυτό που θέλω, αυτό που περιμένω από σένα; Αντιμιλάς; Διεκδικείς; Επιλέγεις; Πας ενάντια σε αυτό που επιβάλλουν τα κοινωνικά, πολιτικά, συντεχνιακά θέσφατα; Είσαι γυναίκα και... τολμάς; ΣΕ ΣΚΟΤΩΝΩ!»

Γυναίκα. Διαχρονικά το θύμα που πάνω του ασκείται κάθε μορφής βίας, κακοποίησης, ασέλγειας, βιασμού ή και δολοφονίας.

Θυσιάζονται οι Ιφιγένειες στο βωμό του ευκαιριακού ταξιδιού με σκοπό το «πάρσιμο» του κάστρου-του θηλυκού κορμιού. Ξεχύνονται οι Αχρείοι από τις νήες της έπαρσης και της κάθε λογής εξουσίας, κραδαίνοντας τα δόρατα των διακρίσεων, με ασπίδα τους το νόμο του «ισχυρότερου» και γυμνά τα σπαθιά των κακοφορμισμένων στερεότυπων.

Πότε είναι το μαντήλι και τα «άσεμνα» μαλλιά που δεν κρύβονται κάτω από το χιντζάμπ. Άλλοτε είναι η εμφάνιση, η επαγγελματική ανέλιξη, το «προκλητικό» ντύσιμο, η άρνησή της να υποταχτεί. Άλλοτε είναι η σεξουαλική της αυτοδιάθεση, οι παρέες, ο αριθμός των πρώην συντρόφων, το μακιγιάζ, η στάση του σώματος, η όποια τυχαία αφορμή για να ξεσπάσει πάνω της ο κάθε κρετίνος. Άνδρες, που θεωρούν τις γυναίκες «κτήμα» τους ή απόκτημα. Που νομίζουν πως η λεκτική υποτίμηση, η συναισθηματική συμπίεση και η ψυχολογική συμπίεση ΔΕΝ είναι η ίδια κι απαράλλαχτη μορφή βίας.

Δεν σκοτώνουν πια οι υπομείωνες, οι αστοιχείωτοι, οι παρακμιακοί, οι τσαμπουκάδες. «Σκοτώνουν» με πλήθος τρόπους και οι –υποτίθεται- καλλιεργημένοι, τα γκόλντεν μπόις, οι πολλά υποσχόμενοι, τα «καλά παιδιά» της διπλανής πόρτας που τα μεγάλωσαν με λάθος πρότυπα. Άκρατος σωβινισμός και εσφαλμένα πρότυπα, προμοτάρουν τη σεξουαλική καθυπόταξη και προπαγανδίζουν κάθε μορφής βία, ως ίδιον του «δυνατού». Η πανδημία, συμπιέζοντας συναισθηματικά τον άνθρωπο, έβγαλε στην επιφάνεια ένστικτα και συμπεριφορές προιούσας παρακμής.

Σκοτώνουν εκείνοι οι άνδρες που θεωρούν τον εαυτό τους ανώτερο από οποιαδήποτε γυναίκα. Εκείνοι που μεγάλωσαν μέσα στο φανατισμό ή με διάχυτη τη διάκριση των φύλων, όπως την πριμοδοτεί και την εδραιώνει η οικογένεια και η κοινωνία.

Από τον «Παπαχρόνη» και τον «Φραντζή», ως «το «δράκο της Ξάνθης» ως τους δολοφόνους της Τοπαλούδη, ένας καλά φορεμένος σεξισμός, τόσο βαθύς κι ανάλγητος που μετατρέπει τα θύματα σε... «προκλητικά ατίθασες», τις βιασθείσες σε... «πόρνες», τις κακοποιημένες σε... «λόγοις και έργοις επιθετικές». Κι ορίζονται διαφορετικά οι συμπεριφορές που οφείλει να επιδεικνύει μια γυναίκα, μόνο και μόνο από τη διάκριση του φύλου της. Διδάσκοντας δια της απειλής την αποδοχή μιας χρόνιας διάκρισης και άκρατης υποτίμησης που ξεπερνά κάθε ανθρώπινη δικαίωμα στην αξιοπρέπεια και την αυτοδιαχείριση.

Κι όλοι μας, συνένοχοι και συμμέτοχοι στα επαναλαμβανόμενα εγκλήματα, αναπαραγάγουμε τις όποιες σεξιστικές αιτιακές ερμηνείες μας πλασάρουν τα μέσα παρερμηνείας, εξάγοντας αυθαίρετες ηθικολογικές αξιολογήσεις. Αφηγήσεις παραμυθίας που είτε ερμηνεύουν αυθαίρετα, είτε διαστρέφουν την αλήθεια, είτε αποσιωπούν σκόπιμα τις πτυχές των γεγονότων. Τελετές ανθρωποφαγίας με θιασώτες όλους εμάς.

Εμάς, που γεμίσαμε τα facebook με εικόνες συμπαράστασης στις γυναίκες του Ιράν, σε μια επίπλαστη ευαισθητοποίηση, κατά τα πρότυπα των trendy θέσεων που παίρνουμε κάθε φορά.

Τη σκότωσαν, γιατί φορούσε λάθος το μαντήλι.

Τη σκότωσαν, γιατί έβγαλε γλώσσα.

Τη σκότωσαν, γιατί «δεν έκατσε».

Τη σκότωσαν, γιατί ήθελε να χωρίσει.

Τη σκότωσαν, γιατί ήθελε να χει άποψη.

Τη σκότωσαν γιατί απλά, ΗΤΑΝ ΓΥΝΑΙΚΑ!