Αφορμή πήρα από το τελευταίο περιστατικό που ακούστηκε στη Σάμο, για κάποια τροφική δηλητηρίαση σε γνωστή οικογένεια από κατανάλωση άγριων μανιταριών.

Θυμάμαι την πρώτη φορά που επισκέφθηκα το νησί για υπηρεσιακούς λόγους πριν πολλά χρόνια και ήταν εποχή φθινοπωροχειμερινή… Βγαίνοντας το πρωί από το ξενοδοχείο, και πηγαίνοντας προς το κέντρο, στα μανάβικα μοστράριζαν καφάσια γεμάτα μανιτάρια.

Και πώς άλλωστε να μην υπάρχουν πολλά μανιτάρια, σε ένα τέτοιο καταπράσινο, κατάφυτο νησί. Με τα ψηλά βουνά και το έντονο γεωγραφικό ανάγλυφο! Με τα πεύκα, τις κουμαριές, τα μάραθα…τους καταπληκτικούς βιότοπους!

Ένας ακόμα λόγος για να βρίσκομαι κι εγώ εδώ.

Από την πρώτη στιγμή που ήρθα, ζήτησα να βρω ανθρώπους που ασχολούνται με τον θαυμαστό κόσμο των μανιταριών στη Σάμο, βρήκα την ιστοσελίδα των μανιταρόφιλων Σάμου, η οποία έχει κατά την άποψή μου μια καλή τοποθέτηση πάνω στο ζήτημα της συλλογής και της ταυτοποίησης των μανιταριών, μίλησα με το Στέλιο στη γνωστή ταβέρνα ΙΘΑΚΗ, που έχει πολλά μανιτάρια στο μενού… και τρούφες!

Υπάρχει όμως και πολλή λάθος πληροφορία, η οποία συντηρείται από ανθρώπους που νομίζουν πως γνωρίζουν, αλλά μεταδίδουν εσφαλμένες γνώσεις με πιθανά άσχημα αποτελέσματα.

Αυτό το διαπίστωσα και από τις συζητήσεις μου στην πόλη και στα χωριά. Ότι δεν υπάρχει επαρκής γνώση και αν δεν κάνω λάθος, μέχρι τώρα δεν έχει γίνει καμιά κίνηση για να οργανωθεί κάτι σημαντικό στο νησί, για την ανάπτυξη και τη διάδοση της επιστημονικής γνώσης των μανιταριών.

Έχοντας ζήσει με άλλους μπροστάρηδες στη Λέσβο, στην οργάνωση του συλλόγου μανιταρόφιλων Λέσβου, την ανάπτυξη της μανιταρογνωσίας σε τοπικό επίπεδο αλλά συμμετέχοντας και σε πολλά σεμινάρια και συνέδρια με θέμα το μανιτάρι, μπορώ να πω με μεγάλο βαθμό βεβαιότητας, ότι η σύνδεση του τοπικού συλλόγου με του μανιταρόφιλους Ελλάδας αλλά και τους υπόλοιπους τοπικούς συλλόγους μανιταρόφιλων σε όλη τη χώρα, δημιουργεί τις κατάλληλες συνθήκες για την αποφυγή πιθανά δυσάρεστων καταστάσεων από την κατανάλωση άγριων μανιταριών.

Με λίγα λόγια η γνώση σώζει.

Κι αυτό που πρέπει να γίνει άμεσα, κάτι που μάλλον έπρεπε να έχει γίνει ήδη, είναι να οργανώσουμε μια δράση στη Σάμο, με ειδικούς και μάλιστα με τον πρώτο στην Ελλάδα και από τους καλύτερους σε παγκόσμιο επίπεδο μανιταρογνωσίας, τον δάσκαλο από τα Γρεβενά τον κ. Γιώργο Κωνσταντινίδη, τον άλλο εκπαιδευτικό τον Άγγελο Παπαδημητρίου, με ειδικές γνώσεις στα δηλητηριώδη μανιτάρια και τις δηλητηριάσεις και τους συνεργάτες τους.

Κι επειδή πολλές δράσεις έγιναν στη Λέσβο μέσα από τις δυνατότητες που μας έδωσε το Κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης, ίσως είναι πλέον η ώρα να λειτουργήσει και στη Σάμο το Κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης, το οποίο εδώ και πολλά χρόνια έχει ιδρυθεί με σχετικό ΦΕΚ (ΦΕΚ 1972/τΒ’/ 24-9-2008) αλλά δεν έχει λειτουργήσει ακόμα. Και πρέπει να είναι η Σάμος ο μοναδικός νομός που δεν έχει ΚΠΕ (τώρα ΚΕΠΕΑ) σε λειτουργία!!!

Και μπορεί ένα από τα εκπαιδευτικά του προγράμματα να είναι και η μανιταρογνωσία.

Ελπίζω και περιμένω από τις καινούργιες Δημοτικές και Περιφερειακές Αρχές, να έχουμε τη συνεργασία που πρέπει για να μπορέσουμε κι εμείς σαν εκπαίδευση να συμβάλλουμε στην ανάπτυξη δράσεων ουσιαστικής σύνδεσης των επί μέρους δυνατοτήτων υπηρεσιών και φορέων σε μια κοινή προσπάθεια τοπικής ανάπτυξης και βελτίωσης του επιπέδου διαβίωσης των κατοίκων των νησιών μας.

Μιχαήλ Ε. Καπιωτάς

Φυσικός-Περιβ. Χαρτογράφος

Δ/ντης Β/θμιας Εκπ/σης Σάμου