Σαν βγείς στον πηγαιμό για την σπηλιά του Αγιού Αντωνίου, κοίτα να απολαύσεις πρώτα την διαδρομή και μετά το μυστήριο. 

Ο λαϊκός μύθος κάνει λόγο για νεραϊδες, πειρατές και ανθρώπους που χάθηκαν στην προσπάθεια τους να την εξερευνήσουν. Πρώτα όμως η διαδρομή.

Φτάνοντας στο Παλαιό Καρλόβασι έχεις ήδη μαγευτεί απο την υπέροχη διαδρομή είτε φθάσεις μέχρι εδώ με το αυτοκίνητο είτε ανηφορίσεις 

το λιθόστρωτο δρομάκι κάτω απο τον πυκνό ίσκιο των δέντρων. Στο τέρμα του δρόμου θα δεις στα δεξιά σου την σχετική πινακίδα.

Ανηφορικό το περπάτημα σε μια εύκολη όμως διαδρομή και με ωραία θέα.

Το παλιό λιθόστρωτο μονοπάτι συνεχίζεται απο ένα καινούργιο, πλακόστρωτο αυτή τη φορά, μέχρι να καταλήξει σε χωματόδρομο.

Στο τέλος του πλακόστρωτου θα συναντήσεις ένα μικρό όμορφο εκκλησάκι που προσπαθεί να χωθεί στην "αγκαλιά" του βουνού και σχεδόν 

τα καταφέρνει. Μην γελαστείς όμως, δεν φθάσαμε στην σπηλιά του Αγίου Αντωνίου. Αυτό το ξωκλήσι είναι αφιερωμένο στην Παναγία και μπορείς

εδώ να σταθείς και να ξεκουραστείς για λίγο.

Δέκα λεπτά περίπου αργότερα, μετά απο μια ωραία διαδρομή, θα φθάσεις σε ένα πλάτωμα.

Εκεί η πινακίδα θα σου δείξει το δρόμο για τα τελευταία μέτρα του μονοπατιού που σε οδηγεί στην σπηλιά.

Μια σπηλιά που είναι δύσκολο να την εντοπίσεις αν δεν ξέρεις απο που να πάς. Εδώ κάπου μπλέκει ο μύθος με την πραγματικότητα.

Σύμφωνα με τον λαϊκό θρύλο  η σπηλιά χρησίμευε για να κρύβονται οι κάτοικοι του παλαιού Καρλοβάσου απο τους πειρατές που ήταν ο φόβος 

και ο τρόμος του Αιγαίου για περίπου 500χρόνια. Αντιλαμβάνεστε ότι όπου ακούς για πειρατές ο νούς "τρέχει" σε θησαυρούς.

Η σπηλιά όμως το πιθανότερο είναι να ήταν λατρευτικός χώρος και κατά την διάρκεια της αρχαιότητας όπου οι αρχαίοι έφτιαχναν ιερά για τις

Νύμφες τις γνωστές μας νεράιδες, που ζουν στα βουνά, στις νεραϊδοσπηλιές και τις νεραϊδόβρυσες.

Στην είσοδο της σπηλιάς θα βρείς αυτοσχέδια καθίσματα για τους πιστούς που επισκέπτονται συχνά τον χώρο και ειδικά στη μνήμη του Αγίου

στα μέσα του Ιανουαρίου.

Απομεινάρι του παλιού λατρευτικού χώρου (;). Σε έρευνες που έχουν γίνει επιφανειακά στον γύρω χώρο έχουν βρεθεί διάφορα κεραμικά τα οποία

οι ειδικοί χρονολογούν  στους υστερορωμαϊκούς, βυζαντινούς αλλά και στους νεότερους ιστορικούς χρόνους.

Μπαίνοντας στην σπηλιά διαπιστώνεις τρία πράγματα. Την διαφορά της θερμοκρασίας, το απόλυτο σκοτάδι και οτι κάπου εδώ πρέπει να 

ανάψεις φακό.

Το μικρό δρομάκι σε οδηγεί στα δεξιά και αυτό γιατί ένα μικρό πέτρινο τοιχάκι σε εμποδίζει να πάς αριστερά όπου σύμφωνα με τον μύθο

κάποιοι άλλοι πήγαν και δεν γύρισαν ποτέ...

Στρίβωντας δεξιά όμως προσοχή να μην τρομάξετε (εγώ πάντως μια τρομάρα την πήρα) απο αυτόν τον σταλαγμίτη (ok γεωλόγοι πάρτε θέση)

που έπεσε θύμα του ασβέστη.

 Στην κύρια αίθουσα της σπηλιάς το πέτρινο τέμπλο του ναού (ναι ασβέστης και εδώ) το απόλυτο σκοτάδι και η ... εκκωφαντική ησυχία σε καθηλώνουν.

Όταν αποφασίζεις να στρέψεις το φώς γύρω στο χώρο αντιλαμβάνεσαι ότι ο χώρος είναι αρκετά μεγάλος σε πλάτος και σε ύψος ενώ η "γλυπτική"

της φύσης στα πετρώματα είναι εντυπωσιακή.

Αυτή είναι η εικόνα στην έξοδο απο την σπηλιά. 

Εξαιρετικά όμορφη διαδρομή. Αξίζει και το προσκύνημα στη σπηλιά του Αγ. Αντωνίου. 

Όσο για τις νεράϊδες, μόνο οι «αλαφροΐσκιωτοι» και οι σαββατογεννημένοι  λένε ότι μπορούν να τις δούν να χορεύουν.

Εδώ που τα λέμε σαν να είδα την κόρη του Ιμβράσου και της Χησιάδας την  Ωκυρρόη, αυτή που κρυβόνταν από τον έρωτα του θεού Απόλλωνα.