γράφει η δημοσιογράφος Μαργαρίτα Ικαρίου

Όταν ήμουν παιδί, δε φοβόμουν τον «κακό το λύκο» του γνωστού εικονογραφημένου παραμυθιού. Τον φοβήθηκα για τα καλά όμως, όταν τον συνάντησα στα πρώιμα εφηβικά μου χρόνια. Ήταν ενδεδυμένος με προβιά ώριμου προβάτου και απολάμβανε της εμπιστοσύνης των γονιών μου. Κάθε φορά που με κοίταζε, ένιωθα πως ένα φίδι αναρριχόταν στη ράχη μου...

Δεν ξέρω πια αν υπάρχει ένας έστω ενήλικας στη σημερινή εποχή που να μην έχει βιώσει τουλάχιστον μία φορά στη ζωή του κάποια σεξουαλικής φύσεως παρενόχληση. Απ ότι φαίνεται, στο επίπεδο φρίκης και βαρβαρότητας που οπισθοδρόμησε η κοινωνία μας, ολοένα και περισσότεροι, ολοένα και στις πιο πρώιμες ηλικίες, βιώνουν στα κορμιά μα κυρίως στην ψυχή τους το ασυγχώρητο έγκλημα του βιασμού, της ασέλγειας, της κακοποίησής τους από διεστραμμένους ενήλικες.

Στην διελκυστίνδα βιασμών της δωδεκάχρονης, προστίθενται καθημερινά οι διπλανοπορτάκηδες υπεράνω πάσης υποψίας που προσέγγιζαν ερωτικά και επ’ αμοιβή ένα πλασματάκι άγουρο. Εκπορνεύοντας και διαφθείροντας τόσο την ψυχή της, που το κορμί της ήταν απλά το όχημα της ολισθηρής καθόδου στον Άδη της μετέπειτα ζωής της.

Όσοι παιδοψυχολόγοι και κοινωνικοί λειτουργοί κι αν πέσουν πάνω της με στοργή, με αληθινό νοιάξιμο και ουσιαστική ψυχοθεραπευτική γνώση, πώς και ως πόσο θα μπορέσουν ποτέ να γιατρέψουν την επαναλαμβανόμενη κακοποίηση της παιδικότητάς της; Πως θα μπορέσει ποτέ να ερωτευτεί, να μοιραστεί τη ζωή και το κορμί της συνεναιτικά κι όχι έναντι οποιουδήποτε ανταλλάγματος; Πως θα ξεφύγει από μια «μοίρα» που δεν την όρισε η ίδια; Την εκπαίδευσαν έντεχνα, υπό την απειλή των όπλων και του τρόμου, να εκπορνεύεται βιασμένη, σκιαγμένη, κατακρεουργημένη ψυχικά. Ποιός θα λογοδοτήσει ποτέ γι αυτό το μικρό κορίτσι που μόλις μπουμπούκιασε, έκοψαν το μικρό του άνθος και το πέταξαν στο βόρβορο;

Εκείνο το 17χρονο σήμερα αγόρι, που το βίαζε ο ίδιος του ο πατέρας διοργανώνοντας ομαδικά πάρτι οργίων με θύματα τα ανήλικα τέκνα του, θα βρει ποτέ μέσα από όλη αυτή τη φρικαλεότητα όσων έχει ζήσει, μιαν ατραπό γαλήνης; Αφού ο ίδιος του ο γονιός αμαύρωσε την ευαίσθητη ψυχή του και κακοποίησε σεξουαλικά με απίστευτη βαναυσότητα το επτάχρονο τότε κορμάκι,κάνοντάς το πάσα σε κάθε διεστραμμένο παιδόφιλο, σε κάθε ανθρώπινο τέρας αυτής της πλάσης, ποιόν-όποιον θα μπορέσει ποτέ ξανά να εμπιστευτεί; Σε ποιόν να μιλήσει και ποιό χέρι να ζητήσει να κρατήσει το δικό του; Ποιό θα είναι το... «πατρικό» του πρότυπο και ποιά (άθλια, συνένοχη και συμμέτοχη) μάνα θα τον κρατήσει στην αγκαλιά της για να τον προστατεύσει από τον πατέρα-βιαστή και να του πάρει τον πόνο που έχει απλωθεί μέσα του σα μπλαβιά μελανιά από χτύπημα;

Ο πολυγραφότατος εκείνος συγγραφέας «παιδικών» βιβλίων που μάζευε σκληρό παιδοπορνογραφικό υλικό ως τάχα μου, «υλικό έμπνευσης», πως άντεχε να βλέπει όλον αυτό το σαδισμό, όλην αυτή την αθλιότητα, τις απείρως ολέθριες εγκληματικές πράξεις κατά ανηλίκων; Ποιός άνθρωπος του πνεύματος αντλεί έμπνευση από σκηνές που αηδιάζουν ως και τον πλέον σκληραγωγημένο λειτουργό του νόμου και της δικαιοσύνης; Εκείνα τα τέρατα των παραμυθιών του, μήπως ήταν τελικά ο ίδιος και οι ανομολόγητες, φρικώδεις, σεξουαλικές πεθυμιές του; 

Τοξική, άθλια, νοσηρή και ασύδοτη έχει γίνει η κοινωνία μας, με τους βιασμούς και την παιδοφιλία να γίνονται πρώτο θέμα προς σκύλευση από δημοσιογραφόσκυλα,  θέαμα στα τσοντοτηλεκάναλα κι επιχείρημα για πολιτικούς λαϊκισμούς και κομματικούς εξυπνακισμούς. Η αλήθεια, η αξιοπρέπεια και η κοινή λογική είναι κι αυτές θύματα των εκάστοτε βιαστών…

Ο βουλευτής που συγκαλυπτόταν από κομματοκομισάριους για τις παιδοφιλικές του τάσεις επ’ αμοιβή στη Μολδαβία, ο εκάστοτε Λιγνάδης με τα παροδηγημένα εφηβάκια που ορέγονταν δόξα και σανίδι, ο κάθε λογής «φιλανθρωποΜίχος» αίσχιστος βιαστής, ο πατέρας-τέρας, ο συγγραφέας που συγκέντρωνε σκληρά παιδοφιλικά βίντεο τάχα μου για «έρευνα» και «έμπνευση», απέχουν μακράν των κακών λύκων των παιδικών μας παραμυθιών. 

Μα, δυστυχώς, παραμύθια λέγονται και γράφονται άπειρα...

 Και ΤΕΡΑΤΑ γύρω μας υπάρχουν ΠΟΛΛΑ. Και -το χειρότερο- ασύδοτα και ασύλληπτα.