Η καύση των φακέλων κοινωνικών φρονημάτων στις 28 Αυγούστου 1989 από την κυβέρνηση Τζανή Τζανετάκη αποτέλεσε ένα σημαντικό γεγονός στην ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας.

Οι φάκελοι αυτοί, που είχαν δημιουργηθεί κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου και της μεταπολεμικής περιόδου, περιείχαν πληροφορίες για τις πολιτικές πεποιθήσεις και τις δραστηριότητες πολιτών, ιδιαίτερα όσων θεωρούνταν κομμουνιστές ή συμπαθούντες.

Το γεγονός αυτό προκάλεσε αντιδράσεις και διχογνωμίες. Από τη μία πλευρά, η καταστροφή τους θεωρήθηκε ένα βήμα προς την εθνική συμφιλίωση, καθώς συμβόλιζε το τέλος μιας εποχής διώξεων και πολιτικών διακρίσεων.

Από την άλλη πλευρά, ωστόσο, υπήρξαν φωνές που υποστήριξαν ότι η καύση των φακέλων έγινε για να προστατευτούν οι πληροφοριοδότες και οι συνεργάτες της ασφάλειας που συμμετείχαν στις διώξεις αυτές, και όχι για λόγους δικαιοσύνης και ηθικής αποκατάστασης.

Οι φάκελοι περιείχαν όχι μόνο στοιχεία για τους «υπόπτους» αλλά και τα ονόματα των ατόμων που είχαν συμβάλει στη δημιουργία τους, συχνά αναφέροντας πληροφορίες για τις πολιτικές δραστηριότητες συγγενών και φίλων. Αυτό το κομμάτι της ελληνικής ιστορίας εξαφανίστηκε οριστικά με την καύση των φακέλων, γεγονός που κάποιοι ιστορικοί έχουν χαρακτηρίσει ως «έγκλημα», καθώς εξαφανίστηκε μια σημαντική πηγή για τη μελέτη της πολιτικής και κοινωνικής ιστορίας της Ελλάδας.

Η καύση αυτή, λοιπόν, εξακολουθεί να αποτελεί αντικείμενο συζήτησης και έρευνας, καθώς συνδέεται τόσο με την ιστορική μνήμη όσο και με την εθνική ταυτότητα της χώρας.